My long weekend in London no. 15 – City of London

[ENG]
In London during our trip we spent two full days and half of the third day. We had a return flight from Stansted Airport, and to get there we had to take a train from Liverpool Street Station. Liverpool Street Station is one of London's main railway stations, and also one of the largest stations in the city, which serves about 50 million passengers every year, and to get to this place we had to take a final walk through London, or rather through almost the entire City of London district. If we are to look for the cradle of London, it is right here. Founded here by the Romans as the capital of the province, Londinium was the largest Roman city in Britain. From that time, very little has survived on the surface of the earth, namely the remains of the city walls and the foundations of the temple. However, countless everyday objects have been excavated here and can now be seen in the local museum. And so, walking around the City of London, the thought came to my mind that if it were possible to somehow draw people living in the past into our times, the greatest possible surprises would be the inhabitants of ancient Londinium who found themselves in the City of London. Nothing looks normal in this district these days. Most of the buildings are made of steel and glass and are well over 100 meters tall. Among them, there are a few that deserve special attention.
[PL]
W Londynie podczas naszego wyjazdu spędziliśmy dwa pełne dni oraz pół trzeciego dnia. Samolot powrotny mieliśmy z lotniska Stansted, a żeby się do niego dostać musieliśmy dojechać tam pociągiem z dworca kolejowego Liverpool Street. Liverpool Street Station jest jedną z głównych stacji kolejowych Londynu, zarazem jedną z największych stacji w mieście, która każdego roku obsługuje około 50 milionów pasażerów a my aby dostać się do tego miejsca musieliśmy zrobić sobie ostatni spacer przez Londyn a dokładnie przez niemal całą dzielnice City of London. Jeśli mamy szukać kolebki Londynu, to znajduje się ona właśnie tutaj. Założone tutaj przez Rzymian jako stolica prowincji Londinium było największym rzymskim miastem w Brytanii. Z tamtego czasu na powierzchni ziemi zachowało się bardzo niewiele, czyli pozostałości murów miejskich oraz fundamenty świątyni. Natomiast wydobyto tutaj z ziemi niezliczone przedmioty codziennego użytku i można je teraz obejrzeć w lokalnym muzeum. I tak chodząc po City of London przyszła mi na myśl refleksja, że gdyby można było w jakiś sposób wciągnąć do naszych czasów ludzi żyjących w przeszłości, to największe z możliwych zaskoczeń mieliby właśnie mieszkańcy antycznego Londinium który znaleźliby się w City of Londyn. Obecnie w tej dzielnicy nic nie wygląda normalnie. Większość budynków zbudowano tutaj ze stali i szkła i mierzą wysokość zdecydowanie ponad 100 metrów. Wśród nich jest kilka zasługujących na szczególną uwagę.

[ENG]
The undisputed icon of the City of London is the 30 St Mary Axe skyscraper, built in 2004. Its shape has led to Londoners calling it The Gherkin. Designed by Norman Foster's design office, the 180-meter-high skyscraper initially became an object of ridicule (due to its shape) but is now one of the symbols of London. Looking at the buildings that Norman Foster designed for London, I am not surprised that he received a knighthood.
[PL]
Niekwestionowaną ikoną City of London jest zbudowany w roku 2004 wieżowiec 30 St Mary Axe. Jego kształ sprawił, że londyńczycu przezwali go The Gherkin, czyli korniszon. Zaprojektowany przez biuro projektowe Normana Fostera wieżowiec sięgający 180 metrów wysokości stał się z początku obiektem śmiechu ( z uwagi na swój kształt) ale obecnie jest jednym z symboli Londynu. Patrząc na obiekty które Norman Foster zaprojektował dla Londyny wcale nie dziwię się, że otrzymał on tytuł szlachecki.

[ENG]
Another building worth mentioning in the City of London is the tallest skyscraper in this part of London, 22 Bishopsgate, commonly known as Twentytwo. It is one of the youngest skyscrapers, because it was put into use only 4 years ago. Its height of 278 meters is the maximum development in this part of London, or at least as long as London City Airport is open. During the construction of the skyscraper, an unusual situation occurred, because someone realized that a building permit had been issued for a skyscraper so high that it could not be built using the planned technology, because the tower cranes servicing the construction would be too high and would enter the area of the approach path to the airport. For this reason, the building had to be redesigned, the final effect is different from the originally designed one.
[PL]

Kolejny warty wyróżnienia budynek w City of London to najwyższy w tej części Londynu wieżowiec 22 Bishopsgate zwany potocznie Twentytwo. jest on jednym z najmłodszych wieżowców, bo oddano go do użytkowania zaledwie 4 lata temu. Jego wysokość wynosząca 278 metrów stanowi maksimum zabudowy w tej dzielnicy Londynu, a przynajmniej tak długo jak długo otwarte będzie lotnisko London City Airport. Podczas budowy wieżowca doszło do nietypowej sytuacji, ponieważ ktoś zorientował się, że wydano pozwolenie na budowę wieżowca tak wysokiego, że nie da się go zbudować w założonej technologii, ponieważ dźwigi wieżowe obsługujące budowę byłby za wysokie i wchodziły w obszar ścieżki podejścia na lotnisko. Z tego powodu budynek musiał być przeprojektowany efekt finalny rożni się od tego pierwotnie zaprojektowanego.

[ENG]
In one of my earlier posts I mentioned the building 20 Fenchurch Street, also known as The Walkie-Talkie. The building, which was opened in April 2014 and is 160 metres high, is famous for having a very attractive garden on its top floors.
[PL]
W jednym z wcześniejszych wpisów wspomniałem już o budynku 20 Fenchurch Street zwanym The Walkie-Talkie. Oddany do użytkowania w kwietniu 2014 roku liczący 160 metrów wysokości budynek słynie z tego, że na jego ostatnich kondygnacjach znajduje się bardzo atrakcyjny ogród.

[ENG]
The last skyscraper that I particularly liked while walking around the City of London is the one located at 122 Leadenhall Street and commonly known as the cheese grater. Opened for use in 2014, it is 225 meters high and is therefore one of the tallest buildings in the entire district. It is located on the site of the former Commercial Union insurance company building, which was damaged in a bomb attack in 1992 carried out by the IRA, which resulted in the decision to demolish it and build a new taller office building in its place.
[PL]
Ostatnim wieżowcem który szczególnie spodobał mi się chodząc po City of London jest ten znajdujący się pod adresem 122 Leadenhall Street a potocznie zwany tarka do sera. Oddany do użytkowania w roku 2014 mirzy 225 metrów wysokości i jest przez to jednym z najwyższych budowli w całej dzielnicy. Znajduje się on w miejscu dawnego budynku spółki ubezpieczeniowej Commercial Union, który to w wyniku ataku bombowego z roku 1992 przeprowadzonego przez IRA uległ uszkodzeniu i w efekcie przypeczątowało to decyzje o jego rozbiórce i budowie w tym miejscu nowego wyższego biurowca.